Dit is deel 1 van een serie over het uitvoerend asielbeleid ten aanzien van Afghaanse vluchtelingen in Nederland en Europa. Geschreven door Naeri en met toestemming overgenomen van de website van Prime.
Hoe de Dienst Terugkeer en Vertrek via sluipweggetjes, niet-transparante deals, een ondermandaat en zelfgefabriceerde ‘mickey-mouse’-papieren Afghaanse vluchtelingen weet te deporteren.
Memorandum of Understanding
Op 18 maart 2003 ondertekende Nederland als één van de eerste EU-lidstaten een Memorandum of Understanding (MoU) met Afghanistan en de UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties. Deze tripartite overeenkomst vergemakkelijkte het gedwongen uitzetten van Afghanen.
Het accent van de MoU lag in eerste instantie op zogenaamde ‘vrijwillige’ terugkeer, zo suggereren de eerste alinea’s. Daarin staat dat rekening wordt gehouden met een “veilige, waardige terugkeer en duurzame repatriatieprogramma’s voor Afghanen”.
Even verderop komt echter de aap uit de MoUw: Afghaanse vluchtelingen “kunnen ook op alternatieve wijze worden verwijderd binnen de redelijke termijn van een maand, indien geen medewerking wordt verleend aan vrijwillige terugkeer”. Continue reading “DT&V en Afghanistan: met sluipweggetjes en ‘shirini’ de internationale mensenrechten omzeilen”
